ام البنین

اَللّهُمَّ‌ بَلِّغْ وَ اَوْصِل‌ْ سَلامِي‌ وَ تَحِيّاتِي‌ عَلَی نَبِيِّكَ نَبِيِّ الرَّحْمَة‌ِ وَ سَيِّدِ الاُمَّةِ‌ اَشرَفِ‌ اَنْبِيائِكَ‌ وَ الْمُرْسَلين‌َ وَ سُفَرائِكَ‌ الْمُقَرَّبينَ حَبيبِكَ‌ وَ نَجيبِكَ‌، وَ صَفِيِّكَ وَ اَمينِكَ وَ خاصَّتِكَ وَ خِيَرَتِكَ‌ مِن‌ْ خَلِْقكَ‌، مُحمّدٍ صَلَّی اللّهُ‌ عَلَيهِ‌ وَ آلِه‌ وَ سَلَّم

اَللّهُمَّ‌ بَلِّغْ وَ اَوْصِل‌ْ سَلامِي‌ وَ تَحِيّاتِي‌ عَلَی اِمامِ‌ الْمُتَّقين‌َ، الْقائِدِ الغُرِّ الْمُحَجَّلينَ‌ ويَعْسُوبِ‌ الْمُسلِمينَ‌ وَ تاجِ ‌البَكّائِينَ‌ وَ نورِ الْمُجاهِدينَ‌ وَ اَفْضَلِ‌ الْقائِمينَ‌ مِن‌ آلِ‌ ياسين‌ رسولِ‌ رَبِّ العالَمينَ ‌عَلِي‌ٍّ اَميرِ الْمُؤمِنينَ‌.

اَللّهُمَّ‌ بَلِّغْ وَ اَوْصِل‌ْ سَلامِي‌ وَ تَحِيّاتِي‌ عَلَی الصِّدّيقةِ‌ الطّاهِرَة‌ِ فاطِمةَ الزَّهْراءِ التَّقيِّةِ النَّقيّةِ‌ الرّاضية‌ِ الْمَرْضِيّةِ‌ المُحَدّثةِ‌ الْمُبارَكةِ‌.

اَللّهُمَّ‌ بَلِّغْ وَ اَوْصِل‌ْ سَلامِي‌ وَ تَحِيّاتِي‌ عَلَی الْحَسَنِ ‌وَ الْحُسَيْنِ‌، سِبْطَيْ‌ النَّبِيِّ‌ الرَّحْمَةِ‌ وَ سَيّدَيْ‌ شَبابِ‌ اَهْلِ‌ الْجَنَّةِ‌ اَجْمَعِينَ‌.

اَللّهُمَّ‌ بَلِّغْ وَ اَوْصِل‌ْ سَلامِي‌ وَ تَحِيّاتِي‌ عَلَی عَلِيِّ‌ بْن‌ِ الْحُسَينِ ‌وَ مُحمّدِ بْنِ‌ عَلِيٍّ‌ وَ جَعفرِ بْنِ‌ مُحمّدٍ وَ موسَی‌ بْنِ جَعفرٍ وَ عَلِيِّ‌ بْن‌ِ موسَی‌ وَ مُحمّدِ بْنِ‌ عَلِي‌ٍّ وَ عَلِيِّ‌ بْن‌ِ مُحمّدٍ وَ حَسَنِ‌ بْنِ‌ عَلِيٍّ‌ وَالْخَلَفِ‌ الْهادِي‌ الْمَهدِيِّ‌ صَلَواتك‌ عَلَيْهِم‌ْ اَجْمَعين‌َ

اللّهُم‌َّ اِن‌َّ هؤلاءِ اَئِمَّتِي‌ وَ سادَتِي‌ وَ قادَتِي‌ بِهِمْ‌ اَتََولَّی فِی‌ الدُّنيا وَ الآخِرَةِ‌ وَ مِنْ‌ اَعْدائِهِمْ‌ اَتَبَرَّأُ فِی‌ الدُّنيا وَ الآخِرَةِ‌ وَ صَلَّی اللّهُ‌ عَلَی‌ مُحمّدٍ وَآلِهِ الطّاهِرينَ‌.

من هستم و خدا …

و در جاده ی زندگی ، صورتم مهمان نسیمی که معطر شده از امید …

به خودم میگم : هیچ چیز ارزش این رو نداره که دستم رو از دستان مهربون خدا بکشم بیرون و بگذارم تو دست غیر خدا …

راستی اونکه دستان مهربان خدا رو به غیر او فروخت غیر از افسوس چه چیزی رو بدست آورد ؟

شکرا لله شکرا لله شکرا لله

آنقدر خوب که با هر مقدار بار سنگین گناه ، اگر پشیمان شویم و توبه کنیم باز هم مهربانانه ما را می بخشد

و آنقدر بخشنده است که باز فرصت جبران را در اختیارمان می گذارد

آری خدای خوبی داریم

خدایی که مشتاقانه ما را می نگرد

با چنین خدای بخشنده و مهربانی ؛ ناامیدی از درگاهش معنایی ندارد…

خلاصه اینکه انسان مؤمن و خود ساخته کارهای خود را به خدا وا می‌گذارد و در جمیع مراحل زندگی او را پشتیبان خود می‌داند ، همان گونه که امام سجاد (علیه السلام) به درگاه خدا التماس می‌کند و می‌گوید :

. . . وَ بِکَ اَستَغیثُ ، وَ اِیّاکَ اَرجُو ، وَ لَکَ اَدعُو وَ اِلَیکَ ألجَأُ وَ بِکَ اَثِقُ وَ ایّاکَ اَستَعینُ وَ بِکَ اُومِنُ وَ عَلَیکَ اَتَوَکَّلُ وَ عَلَی جُودِکَ وَ کَرَمِکَ اَتَّکِل .

. . . [ پروردگارا ] تنها به سوی تو استغاثه می‌کنم و تو را مایه ی امید می شمارم و تو را می‌خوانم و به تو پناه می‌برم و به تو اطمینان دارم و تو را پشتیبان خود می‌دانم و به تو ایمان می‌آورم و به جود و کرم تو توکل می‌کنم .

و در جای دیگر از خدای متعال می‌خواهد توکلی به او عنایت فرماید از روی صدق و صفا و صمیمیّت ، و با تمام وجود بر او اعتماد کند :

وَهَب لی صِدقَ التَّوَکُّلِ عَلَیکَ .

[ خدایا ! ] به من توفیقی عنایت فرمای که صمیمانه بر ذات اقدس تو توکل و اعتماد کنم .

و اگر کسی به این حد از مقام توکل برسد که حتی در سخت ترین شرایط و بحرانی ترین حوادث زندگی _ که از نظر ظاهر تمام درهای نجات را به روی خود بسته می‌بیند _ تنها توکل بر خدا کند و فقط او را مدبّر امور بداند ، بی‌شک به بالاترین مرحله ی توکل رسیده است .

( نقطه های آغاز در اخلاق عملی ، آیت الله محمدرضا مهدوی کنی ، دفتر نشر فرهنگ اسلامی ، ص ۵۱۹ )

بی تردید ، توکل آثار عجیبی در پی دارد که بر کلّیه ی شئون فردی و اجتماعی انسان تأثیر می‌گذارد . آثار توکل به حدّی عظیم است که تا انسان در این وادی گام ننهد نمی‌تواند به کنه حقیقتش برسد . برای نمونه به گوشه‌ای از این آثار که از قرآن برداشت می‌شود اشاره می‌کنیم :

۱) قدرت تصمیم گیری :

. . . فَاِذا عَزَمتَ فَتَوَکَّل عَلَی اللهِ اِنَّ اللهَ یُحِبُّ المُتَوَکِّلینَ .

. . . هنگامی که تصمیم گرفتی [ قاطع باش و ] توکل بر خدا کن زیرا خداوند متوکلان را دوست دارد .
فَتَوَکَّل عَلَی اللهِ اِنَّکَ عَلَی الحَقِّ المُبینِ .

پس توکل بر خدا کن که تو بر جایگاه حقِّ آشکار قرار دادی .
یعنی با توجه به این پایگاه ، بر خدا توکل کن و با عزمی راسخ و تصمیمی قاطع به کار خود ادامه بده .

۲) شجاعت :

وَ لاتُطِعِ الکافِرینَ وَ المُنافِقینَ وَدَع أذیهُم وَ تَوَکَّل عَلَی اللهِ وَ کَفی بِاللهِ وَکیلاً .

و از کافران و منافقان پیروی مکن و به آزارهای آن‌ها بی‌اعتنا باش و توکل بر خدا کن و همین بس که خدا حامی و مدافع [ تو ] باشد [ و با توکل بر خدای متعال از هیچ‌کس نهراس ]
. . . فَعَلَی اللهِ تَوَکَّلتُ فَاَجمِعُوا اَمرَکُم وَ شُرَکائَکُم ثُمَّ لا یَکُن اَمرُکُم عَلَیکُم عُمَّهً

. . . من تنها بر خدا توکل می‌کنم ، شما هم به اتفاق بتان و خدایان باطل خود هر مکر و تدبیری دارید همه را فراهم آورید و هیچ چیز از اسباب و وسایل بر شما مستور نماند . . .
یعنی شما هر چه در بساط دارید به میدان بیاورید و من هم با توکل بر خدا یک تنه به میدان شما و خدایان شما می‌آیم و از هیچ چیز باک ندارم .

۳) ترک گناه و عدم سلطه ی شیطان بر متوکلان

اِنَّهُ لَیسَ لَهُ سُلطانٌ عَلَی الَّذینَ امَنُوا وَ عَلی رَبِّهِم یَتَوَکَّلُونَ .

چرا که او [ : شیطان ] بر کسانی که ایمان دارند و بر پروردگارشان توکّل می‌کنند تسلّطی ندارد .
فَقالُوا عَلَی اللهِ تَوَکَّلنا رَبَّنا لا تَجعَلنا فِتنَهً لِلقَومِ الظّالِمینَ

گفتند : تنها بر خدا توکل داریم . پروردگارا ! ما را تحت تأثیر گروه ستمگر قرار مده .
پس به هر اندازه که ایمان و توکل داشته باشی از زیر سلطه ی شیطان بیرون خواهی بود و در نتیجه از آلودگی و انحراف مصون خواهی ماند .

۴) تأثیر ناپذیری از اقبال و ادبار مردم و عدم نگرانی از حوادث :

. . . فَاَعرِض عَنهُم وَ تَوَکَّل عَلَی اللهِ وَ کَفی بِاللهِ وَکیلاً .

. . . به آن‌ها اعتنا مکن [ و از نقشه های آن‌ها وحشت نداشته باش ] و توکل بر خدا کن و کافی است که او یار و مدافع تو باشد .
فَاِن تَوَلَّوا فَقُل حَسبِیَ اللهُ لا إلهَ اِلّا هُوَ عَلَیهِ تَوَکَّلتُ وَ هُوَ رَبُّ العَرشِ العَظیمِ .

اگر آن‌ها روی [ از حق ] بگردانند [ نگران مباش ] بگو خداوند مرا کفایت می‌کند ، هیچ معبودی جز او نیست ، بر او توکّل می‌کنم و او صاحب عرش بزرگ است [ و همه ی عالم در قبضه ی قدرت اوست و تمام قدرت‌ها در برابر قدرت او ناچیز است ] .
. . . وَ ما تَوفیقی اِلّا بِاللهِ عَلَیهِ تَوکَّلتُ وَ اِلَیهِ اُنیبُ .

. . . و توفیق من جز به خدا نیست ، تنها بر او توکل دارم و تنها به سوی او باز می‌گردم .
. . . وَ اِلَیهِ یُرجَعُ الاَمرُ کُلُّهُ فَاعبُدهُ وَ تَوَکَّل عَلَیهِ . . .

. . . و همه ی کارها به او باز می‌گردد ، پس او را بپرست و بر او توکّل کن . . .
پس با توکل به خداوند ( تنها از او توفیق خواستن و تنها او را مؤثر دانستن ) نباید از ادبار و اقبال مردم متأثر شد ، که همه چیز در ید قدرت اوست .