ام البنین

عبدالله بن يحيي بر امام علي عليه السلام وارد شد و با اشاره حضرت بر روي زمين نشست، كه ناگاه چيزي سقوط كرد و سرش را شكافت و خون جاري شد.
امام علي عليه السلام با دست هاي خود زخم را به هم آورد، گويا زخم و شكستگي وجود نداشت.

سپس حضرت به عبدالله فرمود:
«سپاس خداوندي را كه گرفتاري ها را كفّاره گناهان پيروان ما در دنيا قرار داد.»
عبدالله پرسيد: مجازات گناهان ما فقط در دنياست؟
امام علي عليه السلام فرمود:
آري مگر نشنيده اي كه:
«الدّنيا سِجْنُ المؤمن و جنّة الكافر»
(دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است)
خداوند پيروان ما را در دنيا از گناهان پاك مي كند كه فرمود:
ما اَصابَكُم من مُصيبَةٍ فبِما كَسَبَتْ اَيْديكُم.
(آنچه از مصيبت ها به شما مي رسد از كردار خود شماست.)
ولي دشمنان ما را در دنيا پاداش مي دهد كه وقتي وارد محشر مي شوند سنگيني گناه بر دوش آنان است و وارد آتش خواهند شد.
عبدالله مي گويد:
پرسيدم: يا اميرالمؤمنين امروز گناه من چه بود، كه مبتلا شدم؟
فرمودند:
به هنگام نِشستن بسم الله نگفتي، كه اين مصيبت، كفّاره گناه تو شد،
مگر نمي داني كه رسول خدا فرمود:
«هر كاري كه در آن بسم الله گفته نشود آن كار نا تمام خواهد ماند.»
عبدالله گفت:
پدر و مادرم فداي شما ديگر گفتن بسم الله را ترك نمي كنم.

تفسير البرهان. ج۱.ص۴۵
التماس دعای فرج
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

لا فَتیٰ إلّا عَلی
لا سَیف إلّا ذُوالفَقار