اخلاص
اخلاص مرتبه عالی ای است که هر کس به آن برسد، دارای سعادتی عظیم شده است.
آنجا که تمام دنیا اندک شمرده می شود، حکمت خیر کثیر خوانده می شود:
«فَما مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا فِی الْآخِرَةِ إِلاَّ قَلیلٌ[توبه/۳۸] متاع زندگى دنیا، در برابر آخرت، جز اندكى نیست!»
«وَ مَنْ یُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْراً كَثیراً[بقره/۲۶۹] هر كه حكمت یافت، خیرى فراوان یافت.»
و سرچشمه های حکمت در اخلاص قرار دارد:
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند: “هیچ بنده ای از بندگان خدا چهل روز اخلاص را پیشه خود نمی سازد مگر این كه چشمه های حكمت و دانش از قلبش بر زبانش جاری می شود".
اخلاص این است كه انسان در تمام كارها انگیزه اش تنها خدا باشد. و برای رسیدن به اخلاص می توان دو راهکار نظری و عملی ارائه کرد.
راهکار نظری برای رسیدن به اخلاص، کسب یقین است. امیرمؤمنان علی علیه السلام می فرمایند: “اخلاص ثمره یقین است."همچنین ایشان فرموده اند: “سرآغاز اخلاص نا امیدی از غیر الله است”
اگر انسان یقین و باور داشته باشد كه تمام نعمت های الهی از خدای متعال است و خیر و نیکی ای برای انسان جز با تقدیر الهی رقم نمی خورد، در اعمال و رفتارش جز خدای متعال را در نظر نمی گیرد. و اخلاص در اعمالش متجلی می شود.